دسته بندی: هفته اول برنامه- انتظار پویا- حقیقت انتظار (1)
(استاد پناهیان از حقیقت انتظار میگن:)
درباره انتظار حضرت مهدی مفاهیم مختلفی قابل بحث و بررسی هست که این مفاهیم همه تقویت کننده معنای انتظار در وجود آدمن. منتظر، کسی که توقع داره ان شاءالله روزی این ظهور محقق بشه، یک احساسی، یک امیدی ، یک آرزویی درباره فرج باید در دلش وجود داشته باشه. انتظار معناش احتمال دادن نیست، « احتمالا روزی ظهور محقق بشه »، انتظار، یک کششی در درون انسان ایجاد میکنه برای اون امری که انسان منتظرش هست. انتظار، یک احساس روحی بسیار عمیق هست. البته میتونه انسان منتظر باشه ولی کشش روحی عمیقی نداشته باشه، ولی واقعش اینه که به یک همچین افرادی منتظر نمیگن، به تعبیری منتظر یعنی چشم به راه. به کسی که چشم به راه نیست، اون احساس چشم به راهی رو نداره، اون التهاب نگران بودن به مسیرو نداره، معمولا منتظر نمیگن. حتی ممکنه کسی معتقد باشه به ظهور، اما منتظر نباشه. اعتقاد داره که یک روزی رخ خواهد داد ولی به روح اون وقتی نگاه میکنی، میبینی انتظار در روحش جاری نیست. بخوام مثال بزنم، انتظار مثل اون مادری هست که گفتن فرزند تو مفقود الاثر شده، بعد اون همیشه چشم به راهه و نگران که کی در میزنه، هرکی در می زنه میگه بچه منه؟ یک نگاه معنادار به در داره. اینو بهش میگن منتظر. این احساس قشنگ انتظاره، هرچند دردمندی خاص خودش رو به همراه داره؛ هرچند التهاب ها و شور و احساس خاص خودش رو هم به همراه داره که بعضی ها ممکنه این رو تلخ تلقی کنن بگن ما رنج انتظار نمی کشیم اصلا تو ذهن خودمون بگیم که کسی بنا نیست بیاد، راحت تریم. ممکنه واقعا بعضی ها هم با انتظار و رنج انتظار که بسیار شیرینه، اینجوری برخورد کنن، دوست نداشته باشن التهاب انتظار رو در روح خودشون بکشن. پس انتظار یک احساس عمیق روحیه، انتظار فراتر از یک دیدگاهه، « بنده می دانم روزی ظهوری رخ خواهد داد » ، این رو نمیشه بهش گفت منتظر. از اعتقاد هم فراتره، اعتقادی که آدم توی کمد اعتقاداتش بذاره، درش رو قفل کنه و این اعتقاد در احساسش هیچ اثری نذاشته باشه. مثلا در قرآن کریم داریم « و الذین آمنوا أشد حبا لله » کسانی که مومنن، شدیدترین محبت ها رو نسبت به پروردگار دارن، یعنی ایمانشون تو کمد نیست که درش رو قفل کرده باشن، ایمان در احساساتشون عمیقا اثر گذاشته.
(این مطلبو خوب درک و حسش کنین، ان شاءالله ادامش باشه هفته بعد.)