ریشه مطلب: هفته دوم برنامه- تبیین مفهوم و روحیه انقلابیگری - چرا باید انقلابی باشیم
مطلب دوم
ظلمت بود و ذلت... تا اینکه 50 سال قبل، انقلاب شروع شد و پس از 15 سال مبارزه، با شهادت 2000 نفر پس از 1360 سال اسلام به حکومت رسید.
دشمنی ها آغاز شد و در طول اغتشاشات داخلی و جنگ تحمیلی، 215000 نفر برای در حکومت نگه داشتن اسلام از همه چیزشان گذشتند...
جنگ تمام شد و دوره ای تازه در تاریخ انقلاب شروع؛ برخی مسئولین خیانتکار از آب درآمدند؛ در جامعه اسلامی با اسلام مردم مبارزه می شد؛ سخن از جامعه مدنی بود و گفتگوی تمدن ها؛ می خواستند من انقلابی نباشم، فقط می ترسیدند علنا بگویند دیگر زمان انقلابی بودن نیست. دوره حکمرانی شان به سر رسید؛ گفتمان سوم تیر جاری شد و دل آقا شاد؛ سال 88 آمد و یک فتنه. هرچه در توان داشتند گذاشتند تا نهضت را شکست دهند که البته با بصیرت و استقامت میلیون ها ولایی و با خون پاک ده ها بچه بسیجی ناکام ماندند و انقلاب ماند؛ سرداران جبهه علمی کشور را از ما گرفتند، علی محمدی را؛ شهریاری را؛ رضایی نژاد را؛ احمدی روشن را؛ جریان انحرافی نمایان شد و خط ریزش، قربانی بعدی را گرفت، دولت سوم تیر را؛ ارزش های اسلامی همچنان غریب ماند و اسکار و جایزه های رنگارنگ از راه رسید؛ جریانی جدید از دل سینمای بیمار شمال شهر تهران بیرون زد و خط قرمزها را شکست و دادِ علما و دلسوزان را درآورد؛ نمایندگان و رؤسای قوایمان حسابی از خجالت همدیگر در آمدند و در بی بصیرتی کم نگذاشتند و تا توانستند فرصت سوزی کردند و دل آقا را خون... چند ماه دیگر هم که انتخابات است و دشمنان سخت در تدارک فتنه ای بزرگتر از 88...
حال با تمام این مسائل، تکلیف ما چیست؟ یا باید بی تفاوت باشیم و تماشاچی، و به یک زندگی حداقلی، سطحی و پرت از همه چیز قناعت کنیم و در نهایت هم در زمین دشمن بازی؛ یا بازیگر صحنه باشیم و حتی کارگردان. آری کاری باید کرد؛ باید انقلابی بود...
بیاید برای همدیگر دعا کنیم در این راه...
اللهم ثبت قلوبنا علی دینک
نظر خود را در مورد این مطلب ارسال فرمایید
