راه های « تسلط » بر شیطان
ریشه مطلب: هفته دوم برنامه- شرح قرآن و حدیث – شرح حدیث(از امام خامنه ای)
حدیث دوم
« قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ (ع) مَنْ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَاعِظٌ مِنْ قَلْبِهِ وَ زَاجِرٌ مِنْ نَفْسِهِ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ قَرِینٌ مُرْشِدٌ اسْتَمْکَنَ عَدُوَّهُ مِنْ عُنُقِه »
شافی، صفحه‌ى 652
اولین چیزى که موجب
می شود که انسان بتواند در مقابل دشمنش - که مراد، شیطان است - ایستادگى کند و
مانع بشود از تصرف دشمن و تسلط دشمن، [این است که:] «واعظ من قلبه»؛ از قلب خود
واعظى براى خود داشته باشد. قلب متذکر بیدار، انسان را نصیحت می کند، موعظه می کند.
یکى از بهترین وسائلِ اینکه انسان قلب را وادار کند به موعظه‌ى خود و فعال کند در
موعظه‌ى خود، همین دعاهاست، دعاهاى مأثور - صحیفه‌ى سجادیه و سایر دعاها - و
سحرخیزى؛ اینها دل انسان را به عنوان یک ناصح براى انسان قرار می دهد. اول این
است: «واعظ من قلبه».
[دوم
اینکه:] «و زاجر من نفسه»؛ از درونِ خود یک زجرکننده‌اى، منع‌کننده‌اى، هشداردهنده‌اى
داشته باشد. اگر این دو تا نبود، «و لم یکن له قرین مرشد»، یک دوستى، همراهى که او
را ارشاد کند، به او کمک کند، راهنمائى کند، این را هم نداشته باشد - که این، سومى
است - که اگر چنانچه از درون، انسان نتوانست خودش را هدایت کند و مهار نفسِ خودش
را در دست بگیرد، [باید] دوستى داشته باشد، همراهى داشته باشد، همینى که فرمودند:
«من یذکّرکم اللَّه رؤیته»، که دیدار او شما را به یاد خدا بیندازد؛ اگر این هم
نبود، «استمکن عدوّه من عنقه»؛ خود را در مقابل دشمنِ خود مطیع کرده است؛ دشمنِ
خود را مسلط کرده است بر خود و بر گردن خود، که سوار بشود. که [منظور از] دشمن،
همان شیطان است. اینها لازم است. از درون خود، انسان، خود را نصیحت کند. بهترین
نصحیت کننده‌ى انسان، خود انسان است؛ چون از خودش انسان گله‌مند نمیشود. هر کسى
انسان را نصیحت کند، اگر قدرى لحن او تند باشد، انسان از او گله‌مند می شود؛ اما
خود انسان، خودش را نصیحت کند؛ دشنام بدهد به خودش، ملامت کند، سرزنش کند خودش را؛
اینها خیلى مؤثر است. موعظه کند، زجر کند. در کنار اینها، یا به جاى اینها اگر نبود،
آن وقت دوست، رفیق، که دستگیرى کند انسان را.
مطلب مرتبط :
حفظ دوست و پاداشش (حدیث اول از ریشه شرح حدیث)